Witold Żarnowski – urodził się 25 kwietnia 1898 r. (lub w 1897 r.) w Oranach w powiecie wileńsko-trockim na Litwie. Do 1907 r. uczył się w domu. We wrześniu 1907 r. podjął naukę w gimnazjum rosyjskim w Wilnie. W 1915 r. w wyniku ewakuacji gimnazjum do Petersburga przeniósł się do tego miasta. W 1917 r. zdał egzamin maturalny i ukończył gimnazjum. Dalszą naukę chciał kontynuować na studiach wyższych, lecz zaraz po maturze został powołany do Oficerskiej Służby Artylerii w Petersburgu. Jako podchorąży zaciągnął się do Wschodniego Korpusu Polskiego, w którym służył do lipca 1918 r. W tym samym roku powrócił do Polski i do 1919 r. pracował jako robotnik rolny. We wrześniu 1919 r. podjął studia wyższe w Głównej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Dwa lata później przeniósł się do Wilna, gdzie rozpoczął studia na Uniwersytecie im. Stefana Batorego na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym. Po przedstawieniu pracy magisterskiej i złożeniu egzaminu 7 czerwca 1933 r. otrzymał dyplom magistra filozofii ze specjalnością chemii. Po zakończaniu studiów odbył praktykę nauczycielską i w 1935 r. zdał egzamin na nauczyciela szkół średnich z wynikiem dobrym. Jednocześnie był asystentem w Katedrze Chemii Rolnej i Mikrobiologii na Uniwersytecie im. Stefana Batorego. Do wybuchu II wojny światowej pracował w gimnazjum Jezuitów i w Gimnazjum Żeńskim im. Ks. Adama Jerzego Czartoryskiego w Wilnie oraz w szkole ogrodniczej. Po zajęciu Wilna przez Armię Czerwoną do 1941 r. pracował w X-letniej szkole. Po zajęciu Wilna przez wojska niemieckie szkoła, w której pracował została zamknięta. W związku z tym przeniósł się z rodziną na wieś, gdzie pracował, aż do lipca 1945 r. jako robotnik rolny i woźnica. Po zajęciu Kresów Wschodnich przez Armię Czerwoną wraz z rodziną wyruszył na Ziemie Odzyskane – początkowo do Torunia, a w lipcu 1945 przybył na Ziemię Lubuską do Świebodzina. Z dniem 1 września 1945 r. decyzją Okręgu Szkolnego Poznańskiego w Poznaniu Witoldowi Żarnowskiemu powierzono stanowisko dyrektora Koedukacyjnego Gimnazjum i Liceum Miejskiego w Świebodzinie, które początkowo znajdowało się przy dzisiejszym Gimnazjum nr 1, a następnie w budynku dawnej szkoły żeńskiej (dzisiejsze liceum) w Parku Chopina. Dzięki zaangażowaniu dyrektora Żarnowskiego i pomimo trudnych warunków udało się uruchomić szkołę, w której rozpoczęli naukę oraz podjęli pracę pierwsi wysiedleńcy ze wschodu. Dzięki pomocy finansowej Kuratorium Okręgu Szkolnego w Zielonej Górze dyrektor Żarnowski rozpoczął remont zniszczonego gmachu szkolnego. W bardzo szybkim tempie udało się wyposażyć szkołę w podstawowe materiały dydaktyczne, ale przede wszystkim udało się zatrudnić w szkole wysoko wykwalifikowaną kadrę pedagogiczną. Dzięki dobrej organizacji dyrektorowi udało się nawet zorganizować gospodarstwo rolne w Rusinowie, które zaopatrywało stołówkę szkolną. Dodatkowo dzięki staraniom dyrektora Żarnowskiego w 1950 r. otwarto szkolny internat. W sierpniu 1952 r. Witold Żarnowski został przeniesiony do Szkoły Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącego w Żarach na równorzędne stanowisko. Nową placówką kierował do 31 sierpnia 1955 r. W 1955 r. otrzymał stanowisko dyrektora Liceum Pedagogicznego w Lubsku. Obowiązki dyrektora pełnił tam do 31 sierpnia 1959. Od 1 września 1959 r. był nauczycielem chemii w Liceum Pedagogicznym w Ośnie Lubuskim, w którym uczył do 31 sierpnia 1964 r. Do momentu przejścia na emeryturę pracował jeszcze w Technikum Ekonomicznym w Ośnie Lubuskim oraz w Technikum Chemicznym w Kostrzynie nad Odrą. Na emeryturę odszedł 30 kwietnia 1967 r. Zmarł 18 listopada 1971 r.

Józef Wydrzycki – urodził się 16 września 1909 r. we wsi Stare Wasiliszki w powiecie Lida na terenie dzisiejszej Białorusi. Po zakończeniu I wojny światowej uczęszczał do szkoły powszechnej, którą ukończył w 1926 r. W tym samym roku został przyjęty na kurs wstępny do Seminarium Nauczycielskiego w Szczuczynie Nowogródzkim. W 1930 r. został powołany do wojska. Zwolniony ze służby w 1932 r. w stopniu kaprala powrócił do Seminarium, które ukończył w 1934 r. Po ukończeniu nauki odbył bezpłatną praktykę w szkole gminnej II-stopnia w Białohrudzie koło Lidy. W roku szkolnym 1935/1936 już jako nauczyciel kontraktowy uczył w klasach I i II, a w klasach V-VII, jak podają źródła, także matematyki. Dodatkowo prowadził chór oraz szkolną drużynę harcerską. W 1938 r. po złożeniu egzaminu praktycznego został zatrudniony na stałe w tejże placówce, w której pracował do 31 sierpnia 1938 r. Przed wybuchem II wojny światowej jako ochotnik zgłosił się do wojska polskiego, do kolumny przewozowej 5 Pułku Lotniczego w Lidzie, z którym uczestniczył w kampanii polskiej broniąc m.in. Dęblina, Parczewa, Kowla, Buczacza i Kołomyi. Po wkroczeniu Armii Czerwonej 17 września 1939 r. przedostał się do Rumunii, gdzie został internowany w obozie dla żołnierzy polskich. Tam zorganizował szkołę podstawową dla internowanych żołnierzy polskich. W lutym 1941 r. został przekazany władzom niemieckim i przeniesiony do Stalagu XVII-A koło Wiednia. Stamtąd został skierowany do majątku rolnego, a następnie z powodu choroby przewodu pokarmowego został zwolniony z prawem powrotu do domu rodzinnego. Od 1943 r. rozpoczął nauczanie dzieci oraz zorganizował i prowadził tajne nauczania w swojej rodzinnej miejscowości Stare Wasiliszki. Po spaleniu rodzinnej miejscowości Józef Wydrzycki przeniósł się do majątku Lebioda koło Starych Wasiliszek, gdzie zorganizował szkołę ludową, którą prowadził do 15 maja 1945 r. Po zakończeniu II wojny światowej przeniósł się z rodziną na Ziemię Lubuską i osiadł we wsi Pałck koło Świebodzina, gdzie zorganizował szkołę podstawową oraz kurs Przysposobienia Rolniczego dla młodzieży z okolicznych wsi. W wyniku kłopotów ze zdrowiem musiał przerwać pracę i poddać się dwóm operacjom w Poznaniu. Powrócił do pracy pedagogicznej w 1949 r. jako kierownik Szkoły Podstawowej nr 2 w Świebodzinie, którą zarządzał do końca sierpnia 1949 r. W latach 1951-1952 pełnił funkcję kierownika Powiatowego Ośrodka Doskonalenia Kadr Oświatowych w Świebodzinie. 16 sierpnia 1952 r. został powołany na stanowisko dyrektora Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Podstawowego i Licealnego w Świebodzinie, które piastował aż do 1963 r. Dzięki dużemu zaangażowaniu rozbudował szkołę oraz znajdującą się w niej aulę. Dzięki staraniom dyrektora oraz Komitetu Rodzicielskiego szkoła otrzymała sztandar oraz patrona, którym został Henryk Sienkiewicz. W szkole rozpoczęły działalność pierwsze koła naukowe. Oprócz działalności pedagogiczno-dydaktycznej Józef Wydrzycki poświęcał się także działalności społecznej był m.in. jednym z pierwszych organizatorów Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Świebodzińskiej, członkiem i działaczem Ligi Ochrony Przyrody, zaangażowanym Strażnikiem Przyrody, był także jednym z członków i założycieli Lubuskiego Klubu Przyrodników, działał w Związku Nauczycielstwa Polskiego. W 1963 r. został powołany na stanowisko prezesa Zarządu Oddziału Powiatowego Związku Nauczycielstwa Polskiego, z którym był związany później jako ofiarny działacz praktycznie aż do ostatnich chwil życia. W 1992 r. za aktywną działalność na rzecz Związku Nauczycielstwa Polskiego został wpisany do Księgi Pamiątkowej „Zasłużeni dla Związku Nauczycielstwa Polskiego”. Zmarł 6 czerwca 1996 r.

Włodzimierz Zarzycki – urodził się 24 kwietnia 1932 r. w Oświęcimiu w ówczesnym województwie krakowskim. Przez cały okres II wojny światowej mieszkał w rodzinnym mieście, w którym ukończył szkołę podstawową. Po wojnie matka wraz z synami przeprowadziła się do Kamienia Pomorskiego, gdzie podjęła pracę jako nauczyciel. W Więcborku kontynuował edukację w Liceum Ogólnokształcącym, które ukończył w 1950 r. W tym samym roku zdał egzamin wstępny i został przyjęty na studia do Państwowej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie na Wydział Geograficzno-Biologiczny, ze specjalizacją w zakresie geografii. W 1953 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów wyższych stopnia pierwszego. Wybór dalszej drogi kształcenia w kierunku pedagogicznym był podyktowany najprawdopodobniej faktem, iż zarówno ojciec jak i matka byli nauczycielami. W wyniku nakazu pracy przybył do województwa zielonogórskiego i został skierowany do pracy w Liceum Ogólnokształcącym w Świebodzinie jako nauczyciel geografii. W trakcie pracy stale podnosił swoje kwalifikacje. W latach 1956-1960 podjął studia magisterskie na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi w zakresie geografii fizycznej. W 1960 r. uzyskał dyplom ukończenia studiów stopnia drugiego i uzyskał tytuł magistra geografii. W 1963 r. został powołany na stanowisko dyrektora Liceum Ogólnokształcącego w Świebodzinie. W okresie pełnienia funkcji dyrektora szkoła i sala gimnastyczna przeszły gruntowną modernizację. Na początku lat siedemdziesiątych liceum rozpoczęło także aktywną współpracę z Uniwersytetem im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Dyrektor aktywnie wspierał życie kulturalne szkoły oraz zainteresowanie uczniów turystyką. Wspomagał także liczne inicjatywy uczniów m.in. wyraził zgodę na organizowanie popularnych w szkole panoram. Obowiązki dyrektora nie przeszkodziły mu w dalszym doskonaleniu warsztatu pracy. W 1976 r. otrzymał świadectwo ukończenia studium podyplomowego w zakresie Organizacji i Zarządzania Oświatą dla dyrektorów szkół ogólnokształcących przeprowadzonego przez Centrum Doskonalenia Nauczycieli w Kaliszu – oddział Instytutu Kształcenia Nauczycieli w Warszawie. W lutym 1979 r., ze względu na problemy ze zdrowiem, zrezygnował z pełnienia funkcji dyrektora liceum. W 1980 r. został zatrudniony jako nauczyciel geografii w Zespole Szkół Mechanicznych i Rolniczych w Świebodzinie. W 1984 r. przeszedł na emeryturę. Na emeryturze był stale związany z nauczaniem nie tylko geografii, ale również języka niemieckiego m.in. pracował w Zespole Szkół Zawodowych w Świebodzinie oraz w Szkole Specjalnej nr 4 w Świebodzinie. Włodzimierz Zarzycki był człowiekiem żądnym wiedzy, ciekawym świata i pełnym pasji. Interesowały go oprócz oczywiście geografii i inne dziedziny nauki: historia, lingwistyka, astronomia, krajoznawstwo i turystyka. Był także germanistą – samoukiem. Do tego stopnia opanował znajomość języka niemieckiego, iż był cenionym nauczycielem i tłumaczem w tym zakresie. Tłumaczył teksty urzędowe, historyczne i archiwalne z dziejów naszego regionu. Miał bardzo dobry kontakt z młodzieżą zarówno jako dyrektor, geograf czy germanista. Z jego inicjatywy zorganizowano m.in. Lubuskie Zloty Młodzieży w Łagowie Lubuskim, którym patronował przez ponad dwadzieścia lat. Jego pasją było krajoznawstwo i turystyka. Przez wiele lat pełnił funkcję prezesa Oddziału Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego w Świebodzinie. Był aktywnym popularyzatorem turystki w środowisku lokalnym i w świebodzińskich szkołach, a efektem tych działań było organizowanie konkursów w tej dziedzinie na szczeblu powiatowym, wojewódzkim i krajowym. Dzięki jego zaangażowaniu powstawały w Świebodzinie prężnie działające Szkolne Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawcze. Z jego inicjatywy i przy jego udziale organizowano także liczne obozy wędrowne, wycieczki krajowe i zagraniczne, zloty krajoznawczo-turystyczne. Po ukończeniu kursu ekonomiczno-organizacyjnego dla kierowników wycieczek w Katowicach otrzymał uprawnienia kierownika i pilota wycieczek krajowych i zagranicznych, podczas których pełnił funkcję przewodnika. Był autorem publikacji dotyczących naszego regionu, przewodników po najbliższej okolicy. Za pracę zawodową, popularyzowanie turystyki, współpracę z Muzeum Regionalnym w Świebodzinie, klubem przyrodników, Uniwersytetem Trzeciego Wieku i innymi stowarzyszeniami i instytucjami publicznymi otrzymał liczne odznaczenia, ordery i dyplomy. Zmarł 2 sierpnia 2004 r.

Henryk Goździński – urodził się 9 stycznia 1936 r. w miejscowości Dalki koło Gniezna (obecnie dzielnica Gniezna). W momencie wybuchu II wojny światowej ojciec został zmobilizowany i uczestniczył w bitwie nad Bzurą (nazywana także bitwą pod Kutnem) we wrześniu 1939 r. Tam został wzięty do niewoli, z której powrócił dopiero w 1945 r. Przez cały okres okupacji Henryk Goździński przebywał w rodzinnej miejscowości Dalki. Dzięki temu, że matka pracowała w szkole dla Hitlerjugend, uniknął wraz z rodziną deportacji do Generalnego Gubernatorstwa. Pod koniec II wojny światowej w marcu 1945 r. rozpoczął naukę w szkole podstawowej w Gnieźnie, którą ukończył w 1950 r. Następnie po zdaniu egzaminów wstępnych we wrześniu 1950 r. kontynuował naukę w Państwowym Liceum Pedagogicznym typu wychowania fizycznego w Wągrowcu, które ukończył w czerwcu 1954 r. Po zdanej maturze przyjął nakaz pracy do województwa zielonogórskiego i skierowany został do pracy w Państwowej Szkole Ogólnokształcącej Stopnia Podstawowego i Licealnego w Świebodzinie. 15 sierpnia 1954 r. został zatrudniony jako nauczyciel wychowania fizycznego w tejże szkole i pracował tam do 31 sierpnia 1961 r. W latach 1958-1962 był członkiem zarządu Międzyszkolnego Klubu Sportowego (MKS) „ZEW”, trenerem zespołu koszykówki dziewcząt oraz członkiem Powiatowego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki w Świebodzinie. W sierpniu 1961 r. zawarł związek małżeński z Janiną Kiełtyką również nauczycielką Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Podstawowego i Licealnego w Świebodzinie. Od 1 września 1961 r. razem z żoną został przeniesiony do nowo wybudowanej Szkoły Podstawowej nr 3 w Świebodzinie na stanowisko nauczyciela wychowania fizycznego, w której pracował do 31 sierpnia 1964 r. Z dniem 1 września 1964 r. został powołany na kierownika Szkoły Podstawowej nr 1 w Świebodzinie. Funkcję tę pełnił do 31 sierpnia 1972 r., a 1 września 1972 r. został powołany na stanowisko wizytatora Wydziału Oświaty, Kultury i Sportu w Świebodzinie. Stale uzupełniał swoje wykształcenia w ramach studiów zaocznych: w latach 1965-1967 studiował w Studium Nauczycielskim w Gorzowie Wielkopolskim – biologię z chemią, w latach 1970-1973 w Wyższej Szkole Nauczycielskiej w Siedlcach – biologię, a w latach 1974-1976 na Uniwersytecie Wrocławskim – biologię. W latach 1973-1982 został zastępcą przewodniczącego zarządu MKS „ZEW” w Świebodzinie. Z dniem 1 marca 1979 r. został powołany przez Kuratorium Oświaty i Wychowania w Zielonej Górze na stanowisko dyrektora Zespołu Szkół Ogólnokształcących w Świebodzinie. W trakcie zarządzania szkołą przeprowadził gruntowną modernizację liceum oraz kładł nacisk na dydaktykę, czego efektem był liczny udział uczniów w olimpiadach przedmiotowych. Ze względu na pogarszający się stan zdrowia 31 sierpnia 1985 r. przeszedł na emeryturę. Ze szkołą był jednak związany nadal poprzez pracę w niepełnym wymiarze godzin jako nauczyciel biologii. Po przejściu na emeryturę pracował społecznie w Związku Nauczycielstwa Polskiego, będąc w latach 1986-1990 członkiem Zarządu Okręgu Związku Nauczycielstwa Polskiego w Zielonej Górze. W latach 1994-2002 był członkiem Wojewódzkiej Komisji rewizyjnej ZNP, a w latach 2002-2006 był członkiem Zarządu Wojewódzkiej Sekcji Emerytów i Rencistów ZNP. Ponadto w latach 1990-2006 był przewodniczącym Sekcji Emerytów i Rencistów ZNP w Świebodzinie. Od 1999 r. aktywnie uczestniczył także w pracach Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Świebodzinie. Zmarł 18 sierpnia 2016 r.

Szymon Pyrcz – urodził się 17 grudnia 1941 r. w miejscowości Hańczowa w powiecie Gorlice w województwie małopolskim. Tam w 1955 r. ukończył szkołę podstawową. W tym samym roku rozpoczął dalszą edukację w Liceum Pedagogicznym w Sulechowie w województwie zielonogórskim, które to liceum ukończył w 1960 r. Następnie uczył się w dwuletnim Studium Nauczycielskim w Zielonej Górze, które ukończył w 1962 r. 15 września 1962 r. został zatrudniony w Zespole Szkół Ogólnokształcących w Świebodzinie na stanowisku nauczyciela. W dalszym ciągu uzupełniał swoje wykształcenie: w latach 1962-1967 studiował na Akademii Pedagogicznej w Krakowie, a w 1974 r. ukończył dwuletnie studia uzupełniające na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu na kierunku nauki polityczne. Od 1983 r. pełnił funkcję zastępcy dyrektora Zespołu Szkół Ogólnokształcących. W 1985 r. w wyniku odejścia na emeryturę Henryka Goździńskiego został powołany na dyrektora tejże placówki. Funkcję dyrektora sprawował przez 22 lata. Był najdłużej urzędującym dyrektorem w historii szkoły. Za jego kadencji budynek szkolny był wielokrotnie remontowany i modernizowany (w tym aula szkolna, sala gimnastyczna, gabinety lekcyjne, ciąg pieszo-jezdny przed budynkiem szkoły). Zapoczątkował informatyzację liceum, w szkole pojawiły się pierwsze komputery oraz dostęp do Internetu. Od samego początku pełnienia funkcji dyrektora szkoły kładł nacisk na dydaktykę i wychowanie, którego efektem był liczny udział uczniów liceum w olimpiadach i konkursach przedmiotowych na etapie powiatowym, okręgowym i centralnym. Oprócz tego zwracał szczególną uwagę na naukę języków obcych, co zapoczątkowało w latach 80 XX w. aktywną wyminę międzynarodową ze szkołami w Niemczech i we Francji. Wspierał działalność kulturalną liceum. 31 sierpnia 2007 r. przeszedł na emeryturę. Ze szkołą był jednak nadal związany i dalej nauczał zarówno w szkole dziennej jak i w Liceum dla Dorosłych. Oprócz pracy pedagogicznej na emeryturze oddawał się pracy społecznej na rzecz samorządu lokalnego jako radny Powiatu Świebodzińskiego w kadencji 2010-2014, podczas której pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Rady Powiatu Świebodzińskiego. W 2014 r. został ponownie wybrany na radnego powiatu i pełni funkcję członka zarządu Powiatu Świebodzińskiego. Jako radny zajmuje się także problemami młodych ludzi i uczniów szkół ponadgimnazjalnych. Kieruje się dewizą Najpierw Ty później ja.

Sławomir Pawlak – urodził się 18 czerwca 1964 r. w Kutnie. W rodzinnej miejscowości ukończył szkołę podstawową, a następnie liceum ogólnokształcące. Po zdaniu egzaminu dojrzałości edukację kontynuował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Częstochowie na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym (kierunek fizyka), które ukończył 1988 r. uzyskując tytuł magistra fizyki. Następnie odbył przeszkolenie wojskowe, a od 1989 r. do dziś pracuje w Zespole Szkół Ogólnokształcących w Świebodzinie. Od 1 września 1989 r. do 1999 r. był zatrudniony na stanowisku nauczyciela fizyki i astronomii w tejże szkole. W 1999 roku ukończył studia podyplomowe z informatyki na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, dzięki którym uzyskał kwalifikacje do nauczania przedmiotu technologia informacyjna i informatyka. W czasie swojej pracy starał się ciągle udoskonalać swój warsztat. Dokształcał się na wielu kursach doskonalących z zakresu informatyki i fizyki m.in.: „Opiekun szkolnej pracowni internetowej cz. 1–3”, „Dynamiczne strony WWW”. W 2001 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu organizacji i zarządzania szkołą na Politechnice Zielonogórskiej, a w 2006 kurs kwalifikacyjny przygotowujący do sprawowania nadzoru pedagogicznego. Od 2005 roku wykonuje obowiązki egzaminatora z fizyki i astronomii. W 2007 roku, po wygraniu konkursu na dyrektora Zespołu Szkół Ogólnokształcących zorganizowanego przez Radę Powiatu Świebodzińskiego, został dyrektorem tejże placówki, w skład której wchodziły I Liceum Ogólnokształcące im. Henryka Sienkiewicza oraz Liceum Ogólnokształcące dla Dorosłych, a od 2011 do 2012 r. również Technikum Zawodowe. W 2008 roku uzyskał tytuł nauczyciela dyplomowanego. Po upływie kadencji dyrektora w 2012 r. powrócił do pracy jako nauczyciel fizyki i informatyki. W czasie 26 lat pracy pedagogicznej pełnił różne funkcje: przez 20 lat był wychowawcą klas, nauczycielem fizyki, technologii informacyjnej i informatyki, prowadził kółko fizyczne. Praca z uczniami zawsze dawała mu dużo radości i zadowolenia. Jako pedagog swojej pracy kieruje się zasadą, że dobro ucznia jest wartością najważniejszą. Dlatego dużo swojego czasu poświęca pracy z uczniem, czego efektem jest wychowanie wielu pokoleń ludzi, którzy wiedzę zdobytą w szkole wykorzystują dla rozwoju miasta, gminy, powiatu czy kraju. Wielu z nich jest lekarzami, nauczycielami, inżynierami, pracownikami na różnych szczeblach władz krajowych czy samorządowych. Z satysfakcją obserwuje, jak kolejne roczniki absolwentów naszej placówki realizują w dorosłym życiu hasła, które wraz z podległymi mu pracownikami wpajali im w trakcie edukacji: ludzi otwartych na świat, tolerancyjnych, radzących sobie w każdej życiowej sytuacji.

Damian Wentland – urodził się 5 kwietnia 1971 r. w Sulechowie w województwie zielonogórskim. W Świebodzinie ukończył szkołę podstawową nr 2 im. Fryderyka Chopina. Edukację kontynuował w Liceum Ogólnokształcącym im. Henryka Sienkiewicza, które ukończył w 1991 r. W 1992 r. rozpoczął studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej im. Tadeusza Kotarbińskiego w Zielonej Górze, które ukończył w 1997 r. uzyskując tytuł magistra pedagogiki w zakresie pedagogiki terapeutycznej. Równolegle rozpoczął także edukację w Centrum Kształcenie Ustawicznego w Zielonej Górze uzyskując tytuł technika ekonomisty o specjalności ekonomika i organizacja przedsiębiorstw. Jeszcze w trakcie studiów w 1996 r. został wychowawcą w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym w Świebodzinie, a od 1998 r. pełnił funkcję lidera ds. wdrażania reformy oświatowej w zakresie organizacji pionu wychowania w zakładach leczniczych w tejże placówce. W 1999 r. został zatrudniony w Publicznym Gimnazjum w Lubrzy na stanowisku pedagoga szkolnego. W 2001 r. uzyskał stopień nauczyciela mianowanego. Stale podwyższał swoje kwalifikacje zawodowe. W latach 2000-2004 uzyskał kwalifikacje z zakresu zarządzania placówkami oświatowymi oraz uprawnienia do prowadzenia zajęć wychowania do życia w rodzinie. W 2003 r. wygrał konkurs na dyrektora Publicznej Szkoły Podstawowej w Boryszynie, którą zarządzał do 2007 r. W 2005 r. uzyskał stopień nauczyciela dyplomowanego oraz rozpoczął dwuletnie studia podyplomowe na Uniwersytecie Zielonogórskim uzyskując kwalifikacje do nauczania przedmiotu historia. W 2007 r. w wyniku pozytywnego postępowania konkursowego został powołany na stanowisko dyrektora Zespołu Szkół Samorządowych w Lubrzy. W 2009 r. obok funkcji dyrektora, z powołania Lubuskiego Kuratora Oświaty, pełnił także funkcję lidera powiatowego w zakresie budowania szkolnych planów nauczania. W 2012 z jego inicjatywy Szkole Podstawowej i Gimnazjum w Lubrzy zostało nadane imię Arkadego Fiedlera. Uroczystości nadania imienia towarzyszyło przekazanie szkołom sztandaru oraz odsłonięcie pamiątkowej tablicy. W 2012 r. wygrał kolejny konkurs tym razem zorganizowany przez Radę Powiatu Świebodzińskiego na dyrektora Zespołu Szkół Ogólnokształcących. W trakcie pracy w szkole zarówno jako dyrektor i nauczyciel stale poszerzał swoją wiedzę i nabywał nowe umiejętności uczestnicząc w różnego rodzaju kursach i szkoleniach. Aktywnie zarządza projektami finansowanymi z funduszy unijnych i pozabudżetowych organizując zajęcia dla młodzieży, różne formy wypoczynku i wymiany międzynarodowe. Prywatnie miłośnik jazdy na rowerze. Aktywnie spędza czas wolny jeżdżąc na rowerze zarówno z rodziną jak i młodzieżą szkolną oraz rywalizuje w maratonach MTB. Amatorsko fotografuje i działa w lokalnej piłkarskiej drużynie sportowej.

Henryk Adam Aleksander Pius Sienkiewicz urodził się 5 maja 1846 roku w Woli Okrzejskiej na Podlasiu, w zubożałej rodzinie szlacheckiej, pieczętującej się herbem Oszyk, po mieczu wywodzącej się z Tatarów osiadłych na   Litwie w XV i XVI wieku. Był jednym z sześciorga dzieci Józefa Sienkiewicza i Stefanii Sienkiewicz  z domu Cieciszowskiej. Zgodnie z wolą rodziców zapisał się na Wydział Lekarski Szkoły Głównej Warszawskiej, jednak od początku marzył o literackiej karierze, dlatego w następnym roku  przeniósł się na Wydział Filologiczny. Tam zdobył gruntowną znajomość literatury i języka staropolskiego. Jak bardzo matka Henryka myliła się, pisząc:

 „Te porywy fantazji i bujność wyobraźni , którym, jak pan twierdzi, nie mógłby się oddawać, studiując medycynę, nie dadzą mu, niestety, pewnego, niezawisłego chleba, na który pracować przeznaczony. Z postępem lat i doświadczeniem przejdą same z siebie, wynikiem ich będzie kilkanaście arkuszy zabazgranych uczonymi rozprawami, których nikt czytać nie zechce, a stanowisko jego w świecie pozostanie zawsze na stopniu niskim, że mu ani sławy, ani szczęścia dobrego bytu nie zapewni”.

Pierwsze próby literackie H. Sienkiewicza były potwierdzeniem pesymistycznych przewidywań matki, gdyż nie odniosły sukcesu. Należały do nich niepublikowana powieść Ofiara, pierwsza publikowana powieść Na marne, wierszowany utwór Sielanka młodości (1867 r.) 

Udał się natomiast Sienkiewiczowi debiut dziennikarski (1869 r.). Przegląd Tygodniowy wydrukował jego recenzję komedii Wiktoryna Sardou „Nasi najserdeczniejsi”, a Tygodnik Ilustrowany zamieścił rozprawkę historyczno- literacką o Mikołaju Sępie- Szarzyńskim. Współpracując z Gazetą Polską oraz Niwą pod pseudonimem  Litwos, Sienkiewicz został jednym z najpopularniejszych  felietonistów Warszawy.

W 1875 roku wydał powieść Stary sługa, w 1876 roku powieść Hania, zaś w 1877 roku Selim Mirzę. Te trzy utwory nazywane są Małą Trylogią.

Życie Henryka Sienkiewicza obfitowało w podróże. Stały się one jego sposobem na życie, a  wręcz warunkiem tworzenia, pisał bowiem „w drodze”.  W 1876 roku wraz z Heleną Modrzejewską i grupą znajomych odbył podróż do Stanów Zjednoczonych i przez niemal trzy lata jeździł po Kalifornii. Z tego okresu pochodzą Listy z podróży do Ameryki, a także : Szkice węglem (1876r.), Komedia z pomyłek (1878r.), Przez stepy (1879r.) Za chlebem (1880r.), Latarnik (1881r.), Wspomnienia z Maripozy (1882r.), Sachem (1883r.). W 1878 roku, wróciwszy do Europy, Sienkiewicz zwiedził Paryż, Lwów, Wenecję, Rzym, Litwę, Wiedeń, Brukselę, Ostendę, ale chętnie też odwiedzał różne strony Polski- Nałęczów, Kraków ,Zakopane. Tego stylu życia nie zmienił nawet wtedy, kiedy otrzymał  w 1900 roku  pałacyk i majątek ziemski w Oblęgorku, dar od społeczeństwa na 25- lecie pracy pisarskiej.

Sławę przyniosły Sienkiewiczowi przede wszystkim powieści historyczne poprzedzone nowelą Niewola tatarska (1880 r). W 1884 roku ukazało się Ogniem i mieczem, potem Potop (18886 r.), a w 1888 roku Pan Wołodyjowski. Pisząc Trylogię, Sienkiewicz bardzo pomysłowo i efektownie wykorzystał  literacką tradycję: powieści przygodowe Waltera Scotta i Aleksandra Dumasa,  eposy Homera, czy wreszcie Pana Tadeusza Adama Mickiewicza, wraz z całą romantyczną ideą ojczyzny. 

Trylogia uczyniła Sienkiewicza najpopularniejszym polskim pisarzem. Osiągnął nie tylko prestiż i sławę, ale odniósł również sukces finansowy (za prawo wznawiania Trylogii przez dwadzieścia lat otrzymał od wydawcy 70 000 rubli).

W 1897 roku miasto Zbaraż, wdzięczne Sienkiewiczowi, że wsławił je swoją powieścią, nazwało jedną z głównych ulic nazwiskiem autora Trylogii. 

Kiedy w 1888 roku tajemniczy wielbiciel jego twórczości, podpisany jako Michał Wołodyjowski, przekazał mu sumę 15 000 rubli, Sienkiewicz utworzył z niej fundusz stypendiów imienia swej zmarłej żony Marii, przeznaczony dla artystów zagrożonych gruźlicą. Korzystali z niego między innymi M. Konopnicka, S. Wyspiański, K. Tetmajer.

Po napisaniu Trylogii Sienkiewicz napisał nowelę Ta trzecia (1888 r.). W styczniu 1891 roku odbył podróż do Afryki, która zaowocowała Listami z Afryki. Kolejne powieści Noblisty to powieść psychologiczna Bez dogmatu (1891 r.) oraz Rodzina Połanieckich (1895r.).

W 1894 roku Sienkiewicz zaczął pisać Quo vadis (1896r.), powieść, która stała się międzynarodowym sukcesem oraz podstawą do przyznania Nagrody Nobla.

Quo vadis przetłumaczono między innymi na język arabski, japoński, a także esperanto.

Kolejnym sukcesem  byli Krzyżacy (1900r.), powieść pisana przez Sienkiewicza przez cztery lata, ukończona  w 25- lecie twórczej pracy pisarza.

Po wybuchu I wojny światowej Sienkiewicz wyjechał do neutralnej Szwajcarii, gdzie, wraz z Ignacym Janem Paderewskim był współzałożycielem Szwajcarskiego Komitetu Generalnego Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce.

Henryk Sienkiewicz bardzo często  angażował się w sprawy społeczne, a swoim autorytetem wspierał akcje patriotyczne:

• protestował przeciwko prześladowaniom polskich dzieci we Wrześni
• w odezwach i artykułach domagał się autonomii dla Królestwa Polskiego
• był prezesem Warszawskiej Kasy  Przezorności dla Literatów i Dziennikarzy
• wzywał rodaków z USA do pomocy głodującym w Królestwie Polskim
• w ufundowanym mu przez społeczeństwo Oblęgorku założył ochronkę dla dzieci

Henryk Sienkiewicz zmarł w Vevey 15 listopada 1916 roku, pochowano go w tutejszym kościele katolickim, w 1924 roku sprowadzono do Warszawy do podziemi katedry św. Jana.

POCZĄTKI SZKOŁY

Historia naszej szkoły sięga drugiej połowy XIX wieku, kiedy to Świebodzin znajdował się jeszcze na terenie Prus, a od 1871 r. w granicach zjednoczonych Niemiec. W 1869 r. utworzono w mieście szkołę miejską (niem. Bürgerschule), którą 6 grudnia 1876 r. przekształcono w szkołę średnią (niem. Mittelschule). 11 grudnia 1877 r. uroczyście otwarto nowy budynek szkoły średniej mieszczący się w dzisiejszym budynku Publicznej Szkoły Podstawowej nr 2, w której znalazły się: powszechna szkoła dla dziewcząt (niem. Mädchen-Volksschule), średnia szkoła dla dziewcząt (niem. Mädchen-Mittelschule) oraz szkoła dla chłopców (niem. höhere Knabenschule) – od 1905 r. gimnazjum realne (niem. Realgymnasium). Wraz ze zwiększającą się liczbą uczniów szkoła nie była w stanie zapewnić odpowiednich warunków do nauki dla młodzieży i w związku z tym zdecydowano się wybudować nowy, podwójny budynek szkolny, w którym umieszczono tylko szkoły żeńskie: Mädchen-Volksschule i Mädchen-Mittelschule – obecny budynek naszego liceum. Uroczyste poświęcenie budowanej w latach 1903–1905 szkoły żeńskiej nastąpiło 1 kwietnia 1905 r.

O funkcjonowaniu szkoły średniej dla dziewcząt do czasu wybuchu II wojny światowej ze względu na niewielką ilość źródeł (w tym kronik szkolnych) niewiele wiadomo. Na pewno szkoła liczyła wówczas sześć klas z dwoma poziomami nauczania: pierwszym i drugim. Od 1 kwietnia 1912 r. szkole przyznano osiem samodzielnych klas, a od 1920 r. otwarto ją także dla chłopców. W czasie I wojny światowej szkoła borykała się z ciągłymi problemami m.in. z częstymi zmianami nauczycieli, a po zakończeniu wojny i w wyniku przesunięcia granicy niemieckiej na zachód, sale szkolne (m.in. rysunku i śpiewu) zostały zaadaptowane na mieszkania dla przesiedlonych niemieckich kolejarzy. W 1924 r. przeprowadzono kontrolę szkoły, w wyniku której, na mocy ministerialnego rozporządzenia z 6 lutego 1924 r., otrzymała ona status „vollberechtigte Mittelschule” („pełnoprawnej szkoły średniej”) i w takim kształcie funkcjonowała aż do wybuchu II wojny światowej.
Na podstawie relacji byłych uczniów ówczesnego świebodzińskiego gimnazjum (niem. Realgymnasium): Eberharda Hilschera i Klausa Pessoldta dotyczących szkół i uczniów w mieście w okresie poprzedzającym 1944 r., podstawowa szkoła żeńska (Mädchen-Volksschule) zajmowała prawe skrzydło obecnego Liceum Ogólnokształcącego, w lewym skrzydle natomiast znajdowała się Allgemeine-Mittelschule – ogólnokształcąca, pięcioletnia szkoła średnia kończąca się małą maturą. Realgymnasium (klasy 5-13), czyli odpowiednik naszego liceum kończącego się maturą, które w ostatnich latach nosiło nazwę Deutsche Oberschule (niemiecka szkoła średnia), mieściło się w budynku obecnej Publicznej Szkoły Podstawowej nr 2 w Parku Chopina. Absolwenci tak wspominali po latach: tylko nieliczne dziewczęta wybierały naukę w szkołach średnich, ilość dziewcząt w klasach Mittelschule, wynosiła ok. 2-4, w Oberschule ok. 0-3. Chłopcy po szkole uczyli się zawodu, dziewczęta uczęszczały na kursy szycia, gotowania i prowadzenia gospodarstwa domowego. W latach 1943–1944 starsze klasy szkół średnich liczyły po 5-7 uczniów, gdyż większość chłopców służyła w brygadach pracy (Arbeitsdienst) lub była powoływana do wojskowych służb pomocniczych, głównie w artylerii przeciwlotniczej. W roku 1944 klasy szkół średnich odbywały naukę w pomieszczeniach zastępczych, gdyż budynki szkolne były zajmowane sukcesywnie przez szpitale wojskowe.

LATA 1945-1952

31 stycznia 1945 r. do Świebodzina wkroczyła Armia Czerwona. Wiosną 1945 r. zaczęła formować się polska administracja. W kwietniu 1945 r. do miasta przybyli pierwsi wysiedleńcy ze wschodu, a wśród nich pierwsze nauczycielki: Wanda Orłowicz, Janina Frydel i Zofia Kędzierska. W połowie maja z Niemiec przybył Antoni Böhm wraz z żoną, który został upoważniony do zorganizowania szkolnictwa polskiego w Świebodzinie. Antoni Böhm został tymczasowym organizatorem szkół oraz Tymczasowym Inspektorem Szkolnym. Na swoją siedzibę i pierwszą szkołę obrał budynek poniemieckiej męskiej szkoły podstawowej (niem. Knabenschule), czyli budynek obecnego Publicznego Gimnazjum nr 1. Budynek żeńskiej szkoły podstawowej i średniej w Parku Chopina nie mógł być wykorzystany ze względu na stacjonującą w nim Armię Czerwoną. Rozpoczęła się odbudowa szkolnictwa w Świebodzinie.

Tuż po zakończeniu II wojny światowej do Świebodzina przybyły rzesze Polaków, w tym duża grupa młodzieży – opisywana w źródłach jako równie ciężko doświadczona przez wojnę, nadmiernie bogata w dramatyczne przeżycia wojenne, choć z ogromnymi zaległościami w nauce. Różne były ich drogi, różne losy, lecz jedno ich łączyło – głód wiedzy.

W czerwcu, lipcu i sierpniu 1945 r. do Świebodzina przybyły kolejne transporty wysiedleńców z Kresów Wschodnich, a wśród nich dzieci, młodzież i kolejni nauczyciele. Idącego 10 sierpnia 1945 r. ulicą Antoniego Böhma zatrzymali nieznani ludzie pytając, czy w Świebodzinie znajduje się gimnazjum? Uzyskali odpowiedź twierdzącą, że inspektor szkolny przyjmuje zapisy do szkoły średniej i że nawet na murach są ogłoszenia. Po powrocie do domu napisał ogłoszenie o treści: „Inspektor Szkolny przyjmuje zapisy do gimnazjum”. Synowie Macieja Tołściuka podchwycili pomysł, napisali i nakleili na murach jeszcze kilka egzemplarzy takich ogłoszeń. […] Tak zrodziła się idea powstania w Świebodzinie jednocześnie dwóch szkół – gimnazjum i liceum.

Już 7 sierpnia 1945 r. w mieszkaniu Macieja Tołściuka (który w 1949 r. zmienił nazwisko na Turyński), odbyło się spotkanie kilku nauczycieli widzących potrzebę utworzenia szkoły średniej. Wybrano komitet organizacyjny, a przewodniczącym został Antoni Böhm (później Bem) jako Tymczasowy Organizator Szkolny, wówczas pełniący obowiązki inspektora szkolnego. Z inicjatywy Antoniego Böhma zostało zorganizowane pierwsze gimnazjum na Ziemi Lubuskiej, właśnie w Świebodzinie. Na jego też wniosek obowiązki organizatora, a jednocześnie dyrektora szkoły, powierzono Witoldowi Żarnowskiemu. Niezwłocznie ogłoszone zostały zapisy do gimnazjum i liceum. Ilość kandydatów przeszła oczekiwania inicjatorów, ale poziom wiedzy uczniów był de facto wielką niewiadomą.

15 sierpnia 1945 r.  odbyło się wspólne nabożeństwo oraz oficjalne zapisy do Koedukacyjnego Gimnazjum i Liceum Miejskiego w Świebodzinie. W dniu następnym rozpoczęto systemem lekcyjnym nietypowy nabór. Rekrutacja trwała od 15 do 31 sierpnia 1945 r. Przy nieustannym napływie nowych kandydatów uczono, pytano, pisano dyktanda i wypracowania (największe braki uczniowie mieli z języka polskiego i historii), a uczniów przesuwano do klas wyższych lub niższych, aż wreszcie po dwóch tygodniach powstały poszczególne oddziały. Na pierwszym posiedzeniu Rady Pedagogicznej, w dniu 2 września 1945 r., do Gimnazjum i Liceum Miejskiego przyjęto w wyniku egzaminów 171 uczniów, z których utworzono wszystkie cztery klasy gimnazjalne i tylko jedną, pierwszą, licealną, ponieważ do drugiej najzwyczajniej zabrakło uczniów. Na początku września 1945 r. klasy liczyły:

• I klasa gimnazjalna – 36 uczniów
• II klasa gimnazjalna – 50 uczniów
• III klasa gimnazjalna – 49 uczniów
• IV klasa gimnazjalna – 19 uczniów
• I klasa licealna – 17 uczniów

Ze względu na brak warunków do nauki i pracy (w czasie II wojny światowej budynek w Parku Chopina został poważnie zdewastowany, a w pierwszych tygodniach po wojnie był stale zajęty przez wojska radzieckie) pierwsze protokołowane posiedzenie Rady Pedagogicznej odbyło się dopiero 2 września 1945 r. W dniach 3–9 września 1945 r. młodzież i nauczyciele rozpoczęli porządkowanie i meblowanie pomieszczeń, dzięki czemu pierwsze lekcje odbyły się w poniedziałek 10 września 1945 r. w budynku dzisiejszego Publicznego Gimnazjum nr 1. Na nową placówkę oświatową składały się, dzięki powyższym staraniom, cztery sale lekcyjne oraz jeden gabinet administracyjny, stanowiący równocześnie: gabinet dyrektora, sekretariat, pokój nauczycielski oraz bibliotekę. Rady Pedagogiczne odbywały się w prywatnym mieszkaniu Macieja Tołściuka (Turyńskiego).

W szkole charakterystyczny był nie tylko sposób naboru uczniów, ale także sam personel nauczycielski – pierwszymi nauczycielami byli bowiem dawni przedwojenni profesorowie gimnazjów z Wilna, Grodna lub Nowogródka czy żołnierze polscy walczący na frontach II wojny światowej. Na początku grono nauczycielskie liczyło zaledwie 6 osób:

• Dyrektor Witold Żarnowski – nauczyciel chemii, fizyki i biologii,
• Maciej Tołściuk (Turyński) – matematyk,
• Maria Malinowska – nauczyciel historii i geografii,
• Eugenia Filipczak – ucząca języka rosyjskiego i niemieckiego,
• Piotr Jastrzębski – nauczyciel języka polskiego,
• ks. prefekt Piotr Janik – uczący religii i języka łacińskiego.

Już 9 września 1945 r., podczas drugiej Rady Pedagogicznej, nauczycielom i wychowawcom przydzielone zostały obowiązki i przedmioty nauczania, a do grona dołączyli kolejni nauczyciele, wśród nich:

• Joanna Rodziewiczówna – nauczycielka gimnastyki, 
• Janina Podlaska – ucząca języka francuskiego i rysunku,
• Edward Jozajtis – nauczyciel śpiewu i opiekun szkolnego chóru,
• Władysław Mojcewicz – nauczyciel gimnastyki.

Kilka dni później grono liczyło już 12 nauczycieli.

Lekcje w Koedukacyjnym Gimnazjum i Liceum Miejskim w Świebodzinie rozpoczynały się dopiero o godzinie 14.00, po zakończeniu zajęć szkoły podstawowej. Klasy liczyły po około 60 uczniów. Warunki do nauki nie były sprzyjające, doskwierał brak światła, wody, ogrzewania, niewielka ilości podręczników i pomocy dydaktycznych. Młodzież musiała się uczyć głównie z notatek własnych, sporządzanych podczas lekcji i z dostępnych, początkowo bardzo skąpych, pomocy naukowych.

Nie jest znana dokładna data uroczystego rozpoczęcia roku szkolnego 1945/1946. Najprawdopodobniej miało ono miejsce w drugiej połowie września 1945 r., ponieważ w Protokole Rady Pedagogicznej z 9 września 1945 r. ustalony został porządek otwarcia roku szkolnego 1945/1946:

• Zbiórka młodzieży ma nastąpić o godz. 8.00 rano na boisku szkolnym.
• Msza święta o godz. 9.00.
• Krótka akademia, na którą złożą się: przemówienie Ob. Dyrektora oraz odśpiewanie Hymnu Państwowego i Roty.

[...] W pierwszych miesiącach funkcjonowania szkoły trwała nadal rekrutacja. Warunki lokalowe długo pozostawały trudne – tylko w siedmiu salach, kancelarii oraz gabinecie dyrektora znajdowały się odpowiednie meble. W budynku, jak stosunkowo szczegółowo podają źródła, znajdowały się dwie maszyny do szycia, warsztaty stolarskie z potrzebnymi narzędziami, bardzo dobrze wyposażony warsztat introligatorski wraz z materiałami do oprawy książek. W ciągu roku zaczęło jednakże przybywać pomocy naukowych m.in. do nauki fizyki, chemii, zoologii (w tym duży zbiór motyli), matematyki i geografii.

O trudnościach, z jakimi borykali się uczniowie i nauczyciele, dowiadujemy się z fragmentu pierwszego sprawozdania dyrektora Witolda Żarnowskiego z działalności Gimnazjum i Liceum na przełomie 15 sierpnia–15 listopada 1945 r. Gimnazjum i Liceum powstało już 15 sierpnia 1945 r. W obecnej chwili liczy 238 uczniów (115 chłopców – 48,3% i 123 dziewcząt – 51,7%). Liczba nie jest stałą, odbywa się dość intensywny przypływ i odpływ młodzieży w związku ze zmianą miejsca zamieszkania rodziców. W Gimnazjum i Liceum jest zatrudnionych 12 nauczycieli: 2 z nich ma pełne kwalifikacje, 2 nieukończony uniwersytet, 8 nauczycieli szkół podstawowych. Gmachu szkolnego nie posiadamy, budynek przeznaczony na Gimnazjum [i Liceum] zajęty jest przez wojska radzieckie. Gimnazjum [i Liceum] korzysta z gmachu Szkoły Powszechnej nr 1 , w której uczą się chwilowo dwie szkoły, liczące około 800 dzieci. Z tego względu nauka rozpoczyna się dopiero po skończonych zajęciach w szkole powszechnej o godz. 14.00. Światła ani wody dotychczas nie posiadamy. Na 5-tej lekcji, mimo skróconych przerw, jest już ciemno. Wyczerpać rozkładu materiału nie możemy. Odczuwamy ogromny brak pomocy naukowych i sprzętu szkolnego. W opał szkoła nie jest zaopatrzona i nie ma widoków na zaopatrzenie. Klasy są przepełnione. Podzielić ich na równoległe ze względu na brak nauczycieli, miejsca i światła nie możemy. […] Gimnazjum [i Liceum] nie posiada żadnych mebli szkolnych: ławek, stołów, krzeseł. Zwrócono się w tej sprawie do Starostwa. Starostwo skierowało do burmistrza sąsiedniego miasta Sulechowa. Burmistrz niestety odmówił wydania mebli, motywując tym, że nie posiada takowych. […]

Dzięki staraniom aktywnych inicjatorów stale kompletowano pomoce naukowe, zakładano też pierwsze organizacje młodzieżowe: Polski Czerwony Krzyż, męską i żeńską drużynę harcerską i Samorząd Szkolny. Z darowizn społeczeństwa powstała także biblioteka szkolna, przy czym samym gromadzeniem księgozbioru zajął się dyrektor szkoły Witold Żarnowski już w sierpniu 1945 roku. Kolejne woluminy kupował oraz otrzymywał jako dary od mieszkańców Świebodzina, dzięki czemu już wkrótce zasoby biblioteczne stały się jednymi z największych i najbogatszych na Ziemi Lubuskiej. [...] Kiedy pod koniec 1945 r. w Gimnazjum i Liceum zostali zatrudnieni kolejni nauczyciele, klasy podzielone zostały na mniejsze oddziały – m.in. 1 grudnia 1945 r. z trzech niższych klas gimnazjalnych wyodrębniono osiem, w następstwie czego uczniowie musieli uczyć się na dwie zmiany, do bardzo późnych godzin popołudniowych. […]

Regulamin szkolny był bardzo rygorystyczny, ustalał model, uczesania dla dziewcząt i chłopców jak również jednolity – biało-granatowy ubiór dla uczącej się młodzieży. Ograniczał także czas przebywania młodzieży poza domem do godziny 20.00 w ciągu roku szkolnego i do 22.00 w czasie wakacji letnich. W przypadku wykroczenia przeciwko regulaminowi przewidywał on następujące kary: obniżenie stopnia ze sprawowania, publiczne nagnany, upomnienie i wezwanie do szkoły rodziców bądź opiekunów.  Dodatkowo, aby mobilizować uczniów do nauki, wprowadzono opłaty za oceny niedostateczne na semestr. Rada Pedagogiczna jednogłośnie uchwaliła, że od uczniów wykazujących na pierwsze półrocze więcej niż jedną ocenę niedostateczną („dwójkę”) pobrać należy po 50,00 zł od każdej następnej (po pierwszej) oceny niedostatecznej. […]

Bardzo trudnym okresem w organizacji pracy i nauki w szkole okazała się zima 1945/1946, o której wspomina w sprawozdaniu dyrektor Witold Żarnowski: Najdotkliwiej dała się we znaki zima z powodu braku opału. Zarząd Miejski nie dostarczył go ani Gimnazjum [i Liceum] ani Szkole Podstawowej. Musieliśmy sami zdobywać opał, wynajmując ciągnik z przyczepami od Zarządu Miasta i jechać do lasu. Uczniowie sami pod nadzorem nauczycieli piłowali, rąbali i ładowali drzewo. Opału tego nie wystarczało na długo, aby ogrzać wysokie pomieszczenia. Średnio szkoła była ogrzewana w ciągu 14 dni miesiąca. W pozostałych dniach prowadziło się lekcje w chłodnych klasach, w których temperatura nierzadko wynosiła 5-6°C. Zajęcia prowadzone były w odzieży zimowej, rękawiczkach, ale pomimo to dużo uczniów i nauczycieli odmroziło ręce i nogi. Niewiele pomogły stosowane na każdej lekcji krótkie ćwiczenia gimnastyczne w formie różnych podskoków, rozcieranie rąk. Godnym podkreślenia jest jednak to, że frekwencja na lekcjach była prawie 100%. Nieobecni byli tylko obłożnie chorzy. Młodzież musiała się uczyć głównie z notatek, korzystając z bardzo skąpych pomocy naukowych, tablicy i kredy. Wieczorowa zmiana miała często przerwę z powodu braku światła. Były trudności w nabyciu nafty i świec. Mimo to program ze wszystkich przedmiotów został w dużej mierze realizowany. Świadczy to o ogromnym wysiłku nauczycieli, wykładowców pokonywujących wszystkie trudności, świadczy też o wielkim zapale młodzieży i chęci uczenia się, pomimo głodu i chłodu w pierwszym powojennym roku.

Z dziennika Witolda Żarnowskiego dowiadujemy się, że, pomimo wspomnianych powyżej trudności, od 8 stycznia 1946 r. w szkole rozpoczęła działalność pierwsza spółdzielnia uczniowska (sklepik szkolny), dzięki której uczniowie mogli zaopatrzyć się w zeszyty, ołówki i inne pomoce naukowe, a dochód ze sprzedaży miał zostać przeznaczony na działalność Samorządu Uczniowskiego, którego opiekę powierzono Władysławowi Karwińskiemu (Süss). W szkole funkcjonowała w owym czasie także łaźnia dla uczniów czynna w godzinach od 10.00 do 12.00 – poniedziałek, środa i piątek dla chłopców, wtorek, czwartek – dla dziewcząt.

9 stycznia 1946 r. w Liceum Miejskim rozszerzono ponadto ofertę edukacyjną i utworzono Kurs Wieczorowy dla dorosłych, który rozpoczynał się o 15.50.

Dopiero w lutym 1946 r. wojska radzieckie opuściły mocno zdewastowany budynek w Parku Chopina. Od 11 kwietnia 1946 r., dzięki zaangażowaniu dyrektora i pomocy nauczycieli, uczniów oraz Komitetu Rodzicielskiego, rozpoczęły się prace związane z przystosowaniem nieruchomości do prowadzenia zajęć dydaktycznych. Zainicjowana została także zbiórka uliczna oraz zabawy, z których dochód został przeznaczony na remont budynku, w którym m.in. dach uszkodzony był od pocisku artyleryjskiego, korytarz prowadzący do sali gimnastycznej został zniszczony w wyniku pożaru, brakowało szyb w oknach, a piwnice zalane były wodą. Młodzież, nauczyciele i rodzice przystąpili do remontu. Władze miejskie nie przeznaczyły w tym czasie większych funduszy na renowację gmachu szkoły. Kosztorys odbudowy oszacowany został na nieosiągalną wówczas kwotę 2 mln złotych, remont wykonano zaś ostatecznie znacznie mniejszym nakładem w wysokości 200,00 tys. złotych, bez pomocy państwa. Prace nasiliły się szczególnie w okresie wakacji letnich. Oczyszczono gmach od strychu do piwnic, szklono okna, naprawiano dach, kominy, uszkodzone sufity, drzwi i schody, łatano dziury w ścianach, reperowano instalacje wodne i elektryczne, doprowadzono kanalizację. Na początku do użytku przeznaczone zostały tylko parter i pierwsze piętro, drugie udało się oddać dopiero w roku następnym.

Z wyników klasyfikacji rocznej dowiadujemy się, że z 236 uczniów szkoły promowanych do następnej klasy zostało 228, niepromowanych 8, a ze względu na brak II klasy licealnej nie przeprowadzono egzaminu maturalnego. […]

Rok szkolny 1946/47 rozpoczęto już w częściowo odremontowanym budynku, mieszczącym się  obecnie w Parku Chopina, który służy szkole do dziś. 

Inaugurację poprzedziła trwająca od 17 sierpnia do 3 września 1946 r. rekrutacja. W następstwie przeprowadzonych egzaminów do wszystkich klas gimnazjalnych i licealnych ten drugi po wojnie rok szkolny rozpoczęło już 352 uczniów, w tym klasa II licealna, a więc maturalna, w której do egzaminu dojrzałości dopuszczono pierwszych 34 absolwentów. […] Grono pedagogiczne powiększyło się do 19 (z dyrektorami do 21) nauczycieli i tworzone było przez:

• Witolda Żarnowskiego – dyrektora,
• Aleksandra Topolskiego – zastępcy dyrektora,
• nauczycieli: Marię Malinowską, Piotra Jastrzębskiego, Joannę Janowską, Helenę Piotrowską, Eugenię Filipczak, Henryka Koteckiego, Władysława Karwińskiego (Süss), Bronisławę Malinowską, Jana Janowskiego, Władysława Mojcewicza, Edwarda Rzepeckiego, Wiktora Szarkiewicza, Jadwigę Ostrowską, Edwarda Wasilewskiego, Józefa Gislera, ks. Piotra Janika, Macieja Tołściuka, Kazimierza Rutkowskiego, Edwarda Jozajtisa.

Pomimo utrzymujących się nadal licznych trudności lokalowych, finansowych i dydaktycznych w szkole aktywnie organizowane było życie kulturalne. […] W szkole działał również chór szkolny, którego opiekunem od 1946 r. był Edward Jozajtis. […]

Od 1951 r. wszyscy uczniowie klas licealnych (w niższych począwszy od klasy VI) musieli zdawać egzaminy promocyjne do następnej klasy pod koniec roku szkolnego, a w szkole rozpoczęły działalność, w ramach zajęć pozalekcyjnych, koła: chemiczne, matematyczne, geograficzne, fizyczne, polonistyczne, taneczne.  Od początku lat 50 szkoła angażowała się w liczne prace społeczne m.in. wykopki, czyny społeczne na rzecz miasta (np. odgruzowywanie) i stolicy, sprzątanie parku, czyszczenie ścian szkoły i terenu wokół niej (w tym boiska) czy zbiórki makulatury. W 1951 r. pierwsi uczniowie wyjechali na studia za granicę do ZSRR, Czechosłowacji i Chin. […]

W 1952 r. obowiązki dyrektora szkoły przejął Józef Wydrzycki, a Witold Żarnowski objął funkcję dyrektora Liceum Ogólnokształcącego w Żarach.

Sport, który uczy walki, współzawodnictwa, wytrwałości, hartuje ducha i ciało, jest bardzo ważnym elementem w procesie dydaktyczno - wychowawczym. Nie inaczej było i jest w świebodzińskim liceum. Początki pracy nauczycieli wychowania fizycznego sięgają momentu powołania do życia naszej szkoły. Zajęcia sportowe (początkowo gimnastyczne) i lekcje wychowania fizycznego prowadzili jako pierwsi: Władysław Mojcewicz (1945-52), i Joanna Rodziewiczówna (1945-46). W pierwszych powojennych latach tworzyły się bądź odtwarzały związki sportowe, a rywalizacja sportowa szkół ograniczała się przede wszystkim do środowiska lokalnego (teren miasta i powiatu Świebodzin). W 1947 roku powołane zostało koło przysposobienia sportowego. Uczniowie naszej szkoły uczestniczyli w zawodach sportowych organizowanych na poziomie miejskim i powiatowym (lekkoatletyka, powszechne narodowe biegi przełajowe, piłka nożna). W 1951 roku pracę nauczyciela wychowania fizycznego podjął Zbigniew Szarek, późniejszy znany działacz i trener sportowy (Międzyszkolny Klubu Sportowego „Zew”), jeden ze współtwórców sukcesów świebodzińskiej piłki ręcznej, Honorowy Obywatel Miasta Świebodzin. W 1953 roku do pracy przyszedł Tadeusz Pietrzak. Od tego momentu zaczyna się prężna działalność sportowa w świebodzińskim ogólniaku. Powołane zostały do życia: sekcje piłki koszykowej, piłki siatkowej, piłki ręcznej i lekkoatletyki. Uczniowie i nauczyciele odnosili coraz większe sukcesy sportowe, startując w zawodach na poziomie powiatu i województwa m.in.:  w Rejonowej Spartakiadzie w Ośnie Lubuskim, a sportowe laury zdobywali: Bogusław Więckowski (dysk, kula), Paweł Żmyrko (bieg na 100 i 200 m), Anatol Królikowski, Krystyna Falkowska, Barbara Skrzypek, Jadwiga Szostak, Alfred Janicki, Izabela Załoga, Kuba Kostkiewicz, Irena Niekrasz, Leokadia Gaweł, Joanna Przybylak, Jarosław Algierski (biegi średni, skok w dal i trójskok) – późniejszy wybitny trener lekkoatletyki, wychowawca m.in.: Zdzisława Hoffmana, Agnieszki i Piotra Rysiukiewiczów – olimpijczyków i reprezentantów Polski w wielu zawodach międzynarodowych.

Lata pięćdziesiąte to także okres sukcesów zespołów uczestniczących w rywalizacji szkół w grach sportowych. Drużyny piłki siatkowej dziewcząt i chłopców początkowo pod opieką pana Lecha Pakuły i pani Wandy Mendyk zdobywały medale na spartakiadach szkolnych, reprezentowały również nasze miasto trenując w Klubie Sportowym „Stal” Świebodzin. Do czołowych zawodników należeli: Ryszard Czerniawski, bracia Jarosław i Kazimierz Sieliccy, Bogdan Stankiewicz, Bogusław Więckowski, Paweł Żmurko i Bronisław Półtorak, a wśród dziewcząt: Krystyna Wisznarewska, Irena Czerniawska, Barbara Dorożyńska, Irena Peplińska. W 1956 roku  duży sukces odniosła drużyna piłki ręcznej jedenastoosobowej, zajmując II miejsce w Wojewódzkiej Spartakiadzie Szkół. Nasze liceum reprezentowali m.in.: Jarosław Algierski, Jerzy Zybura i Lech Wysocki (późniejszy prezes Zarządu Okręgu Lubuskiego ZNP). Opiekunem zespołu była Krystyna Kaszub (Werschler) - nauczycielka wychowania fizycznego w latach 1956-72.

Do końca lat sześćdziesiątych baza sportowa liceum świebodzińskiego była bardzo skromna. Uczniowie i nauczyciele mieli do dyspozycji starą, poniemiecką salę gimnastyczną bez zaplecza sanitarnego, na której zimą często panowała ujemna temperatura, brakowało również utwardzonych boisk zewnętrznych. Mimo tego poziom sportowy naszych drużyn w grach sportowych oraz lekkoatletów był wysoki. W 1958 roku zespół chłopców w piłce koszykowej zdobył tytuł mistrza województwa szkół średnich, a w latach 1961–1968 wielokrotnie plasował się w czołówce rozgrywek. Do wyróżniających się zawodników należeli min.: Wiktor Markuszewski, Augustyn Piwko, Eugeniusz Horodyski. W lekkoatletyce reprezentowali naszą szkołę w tym czasie min. Maciej Sobociński (konkurencje rzutowe), Mirosław Algierski (oszczep) i Przemysław Soska (sprinty).

W latach sześćdziesiątych nauczycielami wychowania fizycznego byli Krystyna Werschler i Tadeusz Pietrzak, który w 1968 r. został wicedyrektorem szkoły. Także z jego inicjatywy został przeprowadzony generalny remont szkoły i sali gimnastycznej, która praktycznie zbudowana została od podstaw. Zlikwidowano okólne balkony, wyburzono część ścian, powiększono wymiar obiektu, dobudowano nowe zaplecze z szatniami i łazienkami oraz pomieszczenia dla nauczycieli, obsługi sali i pracowników Międzyszkolnego Ośrodka Sportowego. Oprócz nowoczesnej hali sportowej, największej w ówczesnym Świebodzinie, liceum uzyskało nowe obiekty w postaci boisk do piłki ręcznej, koszykowej, bieżni lekkoatletycznej i zagospodarowanych terenów zielonych wokół budynku (ogródek gimnastyczny). Podkreślić należy, że znaczącą część prac przy remoncie sali i budowie boisk sportowych wykonali w czynie społecznym uczniowie i nauczyciele świebodzińskiego liceum.

W połowie lat siedemdziesiątych wraz z przyjściem do pracy nowych pedagogów:  Eugeniusza Horodyskiego i Henryka Rzechówki rozpoczął się nieprzerwany okres sukcesów sportowych naszych uczniów, przede wszystkim w piłce ręcznej, lekkoatletyce, tenisie ziemnym i żeglarstwie. Od 1975 roku sztandarową dyscypliną była piłka ręczna dziewcząt i chłopców. Uczniowie naszej szkoły zdobywali laury na arenie wojewódzkiej, a przede wszystkim uczestniczyli w rozgrywkach o tytuł Mistrza Polski juniorów. W 1977 roku drużyna MKS „Zew”, w której większość składu to uczniowie naszego liceum, zdobyła tytuł Mistrza Polski juniorów. W skład mistrzowskiego zespołu wchodzili między innymi: Leszek Zarzycki, Robert Magdziarek, Piotr Fiedukowicz, Sławomir Tchórzewski, Waldemar Gąsiorek, Mieczysław Turzański, Ryszard Graczyk, Mieczysław Mikołajczak. Rok później zespół MKS „Zew” zdobył tytuł wicemistrza Polski. Na przestrzeni ostatnich czterdziestu lat drużyny piłki ręcznej dziewcząt i chłopców zdobyły kilkadziesiąt tytułów mistrza województwa szkół średnich. Podkreślić należy, że sukcesy te to zasługa przede wszystkim nauczyciela Henryka Rzechówki. Trenowani przez niego uczniowie po zakończeniu nauki w liceum nieustannie podnosili swoje umiejętności trenując w klubach ekstraklasy. Oprócz wyżej wymienionych chłopców należało by przypomnieć dwie podopieczne Henryka Rzechówki  - Mariolę Hryniewicz i Ewę Włodarczyk, które w latach siedemdziesiątych były członkiniami kadry Polski. W okresie czterech dziesięcioleci przez drużyny piłki ręcznej świebodzińskiego liceum przewinęła się ponad setka dziewcząt i chłopców, nie sposób w krótkim rysie historycznym przypomnieć wszystkich naszych szczypiornistów.

Do sukcesów piłki ręcznej w naszym ogólniaku przyczynili się także nauczyciele: Katarzyna Jastrzębska i Mirosław Musiał, którzy współpracowali z Henrykiem Rzechówką,  a po jego odejściu na emeryturę z sukcesami powadzą zespoły szklone. Ostatni tytuł Mistrza Województwa zdobyty został w 2014 roku przez zespół dziewcząt a w 2012 przez chłopców.

Lekkoatletyka

Drugą dyscypliną sportową po piłce ręcznej, która rozsławia imię naszej szkoły w województwie i na arenie ogólnopolskiej jest lekkoatletyka. Uczniowie liceum zdobyli wiele tytułów i medali zawodów rangi mistrzostw kraju i województwa. Nasi uczniowie trenowali pod okiem wielu wybitnych trenerów, do których należą trenerzy: Jarosław Algierski oraz obecny nauczyciel wychowania fizycznego Ryszard Cukier.

Trener Jarosław Algierski (absolwent liceum, rocznik 1957), wychował wybitnych zawodników, medalistów  zawodów wojewódzkich, Mistrzostw Polski, uczestników Mistrzostw Świata, a przede wszystkim Olimpijczyków. Do grona najlepszych należą: Piotr Rysiukiewicz, który w czasie nauki w naszym liceum uzyskał szereg doskonałych wyników:

• I miejsce w OSM na 400 m w 1991 r.
• I miejsce w Mistrzostwach Polski Juniorów na 400 m ppł w 1993r.
• III miejsce w Mistrzostwach Europy Juniorów w sztafecie 4x400 m w 1993r.
• uczestnik Igrzysk Olimpijskich w Atlancie, Sydney i Atenach

oraz Agnieszka Rysiukiewicz:

• wielokrotna medalistka Mistrzostw Polski juniorek w biegach na 100 i 200 m
• rekordzistka województwa lubuskiego w biegu na 100 m- 11,79 s
• reprezentantka Polski na Igrzyskach Olimpijskich w Sydney w sztafecie 4x100 m.

Wśród innych wychowanków Jarosława Algierskiego wyróżnić można:

• medalistów i finalistów zawodów ogólnopolskich - rangi Mistrzostw Kraju juniorów i Ogólnopolskiej Olimpiady Młodzieży: Benedykta Jakubowskiego - skok w dal, trójskok; Zenona Linicza - 110 ppł ; Ryszarda Cukra - 110 ppł; Beatę Studzińską - 800 m, skok w dal, Jacka Krzyżanowskiego – 400 m, skok w dal, trójskok; Jacka Algierskiego - skok wzwyż; Radosława Stanka - skok w dal, trójskok; Andrzeja Bogdalskiego - skok w dal, trójskok; Jerzego Obarę – 1500 m; Tomasza Kiersnowskiego - rzut oszczepem; Małgorzatę Kozińską - skok wzwyż; Lilianę Szyszkę – 100 m ppł, skok w dal; Kacpra Sierewicza - pchnięcie kulą; Marcina Ostałowskiego – 100 m, Macieja Cinkę - skok w dal;
• medalistów Mistrzostw Województwa juniorów i Lubuskiej Olimpiady Młodzieży: Urszulę Nowotnik - skok w dal; Andrzeja Tabaczyńskiego - 100 i 200 m; Łukasza Graczyka – 110 m ppł; Katarzynę Rozmysłowicz - skok wzwyż; Pawła Algierskiego - 100 m; Pawła Szczęsnego - skok w dal; Artura Dolińskiego - 100 i 200 m; Ryszarda Plutę - biegi średnie; Roberta Wojewódkę - 100 m; Marka Molsę – 110 m ppł;  Radosława Walendowskiego - pchnięcie kulą; Małgorzatę Nowaczyk - 100 i 200 m.

Trener Ryszard Cukier (absolwent, rocznik 1984 r., obecnie nauczyciel wychowania fizycznego w naszym liceum), przygotowywał naszych lekkoatletów do startów w zawodach: Izabelę Błażewicz - członkinię kadry narodowej, finalistkę Ogólnopolskiej Olimpiady Młodzieży (OOM) w trójskoku, Marcina Gajewskiego - finalistę OOM w biegu na 110 m ppł. Medalistami Mistrzostw Województwa i Makroregionu byli: Artur Zakrzewski - 400 m ppł., Justyna Ziajka - trójskok, Mariusz Gontarek - skok wzwyż, Marcin Błażewicz - skok w dal i trójskok.

Nie można zapomnieć także o utalentowanych sportowcach naszej szkoły prowadzonych przez świebodzińskich trenerów, w tym absolwentów naszego liceum: lekkoatletyki Remigiusza Wierzbickiego i Ryszarda Pluty, żeglarstwa Kazimierza Kotwickiego, tenisa ziemnego Krzysztofa Koczeli i badmintona Marzeny i Grzegorza Tomaszewskich.

Trener Remigiusz Wierzbicki, wychowawca wielu wybitnych zawodników, uczniów naszej szkoły, szczególnie biegaczy na średnich dystansach. Sukcesy i osiągnięcia podopiecznych Remigiusza Wierzbickiego w okresie nauki w naszym liceum to: Bartłomiej Toczek - wicemistrz Polski juniorów młodszych w biegu na 800 m w 1991 r., Bogumiła Szumieł - finalistka Mistrzostw Polski w biegach przełajowych w latach 90-tych, Joanna Działoszewska - finalistka Mistrzostw Polski w biegach przełajowych w latach 90-tych, Zbigniew Graczyk - brązowy medalista Halowych Mistrzostw Polski w biegu na 1000 m, brązowy medalista Przełajowych Mistrzostw Polski, brązowy medalista Mistrzostw Polski juniorów w biegu na 800 i 1500 m, Mistrz Polski seniorów i rekordzista województwa lubuskiego w biegu na 1500 m, uczestnik Uniwersjady w 2003 r., obecnie nauczyciel wychowania fizycznego w naszej szkole, Mateusz Siekierski - Mistrz Polski juniorów w biegu na 400 m ppł w 2004 r., Sebastian Wierzbicki, Magdalena Wierzbicka, Michał Mojsiej, Kamil Szkubiel, Krzysztof Wierzbicki, Agata Gławdel, Anna Głębocka i Krzysztof Bielawski - medaliści Lubuskiej Olimpiady Młodzieży i uczestnicy Ogólnopolskiej Olimpiady Młodzieży w biegach średnich, długich i przełajowych, Agnieszka Stachowiak - halowa Mistrzyni Polski i Wicemistrzyni w biegu na 3000 m, Iga Jastrzębska - brązowa medalistka Halowych Mistrzostw Polski.

Ryszard Pluta (absolwent naszej szkoły rocznik 1981 r.) trenował uczniów naszego liceum, którzy osiągali sukcesy w zawodach międzynarodowych i krajowych: Dorota Stonoga - finalistka Mistrzostw Świata juniorów i medalistka OOM w rzucie młotem, rekordzistka województwa, Izabela Koralewska - medalistka OOM w rzucie dyskiem i pchnięciu kulą, Tomasz Basiński - medalista Mistrzostw Polski juniorów i OOM w pchnięciu kulą, Lidia Puchalska- finalistka OOM w skoku wzwyż, Marta Wasik - finalistka OOM w wieloboju.

Dużymi sukcesami mogą się poszczycić uczniowie świebodzińskiego ogólniaka uprawiający żeglarstwo pod kierunkiem trenera Kazimierza Kotwickiego. Reprezentowali barwy MKŻR Świebodzin, zwyciężając w zawodach na szczeblu krajowym i międzynarodowym. Medale w Mistrzostwach Polski w klasie Cadet zdobyli: Marek Leśniak - II miejsce w 1981 r., Marek Kryczkiewicz - I miejsce w 1984r., Artur Jocz - II miejsce w 1984 r., Arkadiusz Wierzbicki - I miejsce w 1985 r., Maciej Kozioł - I miejsce w 1989 r. i II miejsce w 1990 r. i 1991 r., Marcin Siewruk - I miejsce w 1990 r., Filip Makowski - IV miejsce w 1992 r. Ukoronowaniem sukcesów żeglarzy w tych latach były Mistrzostwa Europy w 1991 roku, w których Maciej Kozioł i Piotr Zawistowski wywalczyli złoty medal. Niewątpliwie największym sukcesem w żeglarstwie regatowym, jaki odnieśli uczniowie naszej szkoły  było zdobycie przez rodzeństwo Michała i Agatę Tomaszewskich brązowego medalu na Mistrzostwach Świata w 2007 r. w klasie Cadet. W tym samym roku wywalczyli oni złoty medal na Ogólnopolskiej Olimpiadzie Młodzieży. Agata kontynuowała żeglarskie sukcesy zdobywając w latach 2008–2010 srebrny i brązowy medal na OOM i Mistrzostwach Polski.

W drugiej połowie lat 80-tych do czołowych zawodników województwa należeli uczniowie liceum trenujący tenis ziemny pod kierunkiem trenera Krzysztofa Koczeli. Najlepszymi tenisistami województwa wśród juniorów byli: Katarzyna Koczela - czterokrotna Mistrzyni Województwa w grze indywidualnej i deblu, Jacek Koczela - Mistrz Województwa w grze pojedynczej i deblu, Tomasz Korbela - Mistrz Województwa w grze pojedynczej i deblu, Jacek Duhanik, Marlena Bubrowiecka i Magdalena Jelonek - medaliści Zielonogórskiej Spartakiady Młodzieży.

Kolejną dyscypliną,  w której uczniowie naszej szkoły odnoszą sukcesy jest badminton. Przygotowując się pod okiem trenerów Marzeny i Grzegorza Tomaszewskich rok rocznie zdobywają medale Lubuskiej Olimpiady Młodzieży w badmintonie drużynowym dziewcząt i chłopców. Największe triumfy w LOM odnosili: Michał Tomaszewski, Adrian Jaroszewicz, Malwina Białuga, Agata Rau, Bartek Jaroszewicz, Magdalena Janecka, Ewelina Janecka, Agata Tomaszewska, Sylwester Hrycak, Arkadiusz Kałużny, Magdalena Zdziennicka, Paweł Hrycak, Katarzyna Patalas. Wymienieni uczniowie reprezentowali naszą szkołę w turniejach, które wpisały się w kalendarz imprez sportowych województwa i Świebodzina, np. „Festiwal Badmintona”, a także uzyskiwali sukcesy w turniejach ogólnopolskich - udział w finałach Ogólnopolskiej Olimpiady Młodzieży i Mistrzostwach Polski juniorów.

Oprócz działalności czysto sportowej, treningów sekcji piłki ręcznej, koszykowej i lekkoatletycznej, na podkreślenie zasługuje organizacja przez SKS „Zbyszko” wielu imprez i uroczystości o masowym charakterze:

• Święto Sportu Szkolnego (doroczna impreza podsumowująca współzawodnictwo sportowe klas);
• doroczne mecze nauczyciele – uczniowie w piłce koszykowej, siatkowej i nożnej;
• Bal Mistrzów Sportu, na którym ogłaszane były wyniki plebiscytu na najpopularniejszego sportowca;
• Żakinady szkół średnich;
• Rajdy rowerowe po szlakach powiatu świebodzińskiego;
• spływy kajakowe;
• obozy wędrowne.

Ostatnie modernizacje bazy wychowania fizycznego przypadają na lata 2009–2011. Podłoga sali gimnastycznej uzyskała nowoczesną nawierzchnię, przy szkole powstał kompleks boisk sportowych w ramach projektu „Orlik”.
Podsumowując zaznaczyć należy, że osiągnięcia sportowe uczniów LO Świebodzin to wytężona i systematyczna praca trenerów prowadzących naszą młodzież w pozaszkolnych klubach sportowych, a także wszystkich nauczycieli wychowania fizycznego z naszego ogólniaka, mających na co dzień styczność z uczniami na lekcjach, wyławiających najzdolniejszych sportowo do udziału w zawodach.
Liceum w Świebodzinie nieprzerwanie od kilkudziesięciu lat zajmuje czołowe miejsca we współzawodnictwie szkół w ramach Lubuskiej Olimpiady Młodzieży, a najlepsi zdobywają laury w kraju i na zawodach międzynarodowych.
Mamy nadzieję, że wspaniałe tradycje i osiągnięcia sportowe młodzieży z naszego liceum w Świebodzinie będą kontynuowane i przy następnym jubileuszu szkoły będziemy mogli dopisać nazwiska nowych laureatów i finalistów.

Mirosław Musiał we współpracy z zespołem nauczycieli wychowania fizycznego w składzie: Katarzyna Jastrzębska, Ryszard Cukier, Zbigniew Graczyk.

Że mija? I cóż, że przemija?
Od tego chwila, by minęła,
Zaledwo moja, już niczyja,
Jak chmur znikome arcydzieła.
                       Leopold Staff

 LATA POWOJENNE
(na podstawie wspomnień Jana Kędzierskiego
zapisanych 15 kwietnia 1978 roku)

Początki

Organizacją księgozbioru szkolnego zajął się pierwszy dyrektor Liceum - Witold Żarnowski już w sierpniu 1945 roku - drogą zakupu, a także darów od mieszkańców Świebodzina. Wkrótce księgozbiór stał się jednym z największych i najbogatszych na Ziemi Lubuskiej. Ówczesny wizytator szkół, Wiesław Sauter w swej książce "Powrót na Ziemie Piastowskie" pisze: "W czasie wizytacji 17 i 18 stycznia 1946 roku przekonałem się ze zdumieniem, że potrafił (dyrektor) zgromadzić największy w tym czasie księgozbiór, liczący 580 tomów!". Chodziło oczywiście o książki polskie, których wówczas na Ziemi Lubuskiej nie było wiele.

Pierwsze książki

Najstarszym "sprzedawcą" książek do szkolnej biblioteki (według dokumentu z 24 sierpnia 1945 roku) była Bronisława Brasławska, która za 51 książek otrzymała 1500 złotych. W przekazanym zestawie figurują pozycje Sienkiewicza, Reymonta, Wyspiańskiego, Słowackiego, Klemensiewicza, Taszyckiego, Biegeleisena - wydania z lat dwudziestych i trzydziestych XX wieku.

Bezinteresownym ofiarodawcą okazał się Jan Mizgajski, który przekazał bibliotece 87 książek - m.in. Encyklopedię Orgelbranda wydaną w 1903 roku.

Lokal

Początkowo biblioteka mieściła się na drugim piętrze nad pokojem nauczycielskim. Książki wydawano i przyjmowano przez niewielkie okienko, przy którym, jak przy okienku kasowym, tworzyły się w godzinach wypożyczeń długie kolejki. Wypożyczający nie mieli dostępu do księgozbioru.

Książki niemieckie

W bibliotece był oddzielny dział książek niemieckich. Książek niemieckich było kilkakrotnie więcej niż polskich. W 1955 roku najcenniejsze pozycje niemieckie z zakresu historii, kultury i językoznawstwa odesłano do Biblioteki Narodowej w Warszawie. Staraniem Jana Kędzierskiego zachowała się w bibliotece szkoły 20-tomowa Encyklopedia Meyera z lat 1874-1878.

Bibliotekarze

Po wojnie szkolnictwo nie rozporządzało etatami bibliotekarza, dodatkowe czynności w bibliotece wykonywali odpowiednio "podszkoleni" nauczyciele. Pierwszymi bibliotekarzami byli: Witold Żarnowski - nauczyciel biologii 1946-1954, Jan Kędzierski - nauczyciel języków obcych 1954-1957, Michał Zawiślan - nauczyciel języka polskiego.

Kolejnymi, już etatowymi bibliotekarzami byli: Władysław Kasperkiewicz, Eugenia Radowa, Stefania Howorkowa, Halina Pyra, Wanda Kurzyńska. Od września 2000 r. do chwili obecnej funkcję nauczyciela bibliotekarza pełni Aleksandra Stronka.

LATA 2000-2012

Komputeryzacja zbiorów

W roku szkolnym 2003/2004 rozpoczęto komputerowe opracowanie zbiorów w programie Mol Optivum. W 2006 roku zamknięto prowadzenie katalogu kartkowego i rozpoczęto komputerową ewidencję wypożyczeń.

W roku szkolnym 2008/2009 uruchomiono katalog elektroniczny biblioteki w sieci szkolnej. Rok później ukończono komputeryzację zbiorów.

Strona internetowa

W marcu 2003 roku utworzono stronę internetową biblioteki szkolnej. W kwietniu 2004 roku serwis internetowy (obecnie zamknięty, ale nadal dostępny pod adresem: www.bibliotekaloswiebodzin.republika.pl) został laureatem konkursu na najlepszą stronę bibliotek szkolnych i pedagogicznych "Pokaż swoją dobrą stronę" - organizowanym przez ogólnopolski miesięcznik "Biblioteka w Szkole".

Stronę www biblioteki umieszczono również na liście szesnastu przykładowych stron www bibliotek szkolnych znajdujących się na płycie CD dołączonej do książki Mirosławy Bogacz "Vademecum skomputeryzowanego nauczyciela bibliotekarza" (Warszawa, Agencja Sukurs 2005).

Przyjaciele Biblioteki

Honorując udzieloną pomoc w rozbudowywaniu biblioteki szkolnej, tytuł "Przyjaciela Biblioteki" nadano: Pani Krystynie Tyńskiej, Panu Tomaszowi Pelczarskiemu, Panu Stanisławowi Latuskowi oraz Panu Tomaszowi Tustanowskiemu. 

Współpraca z ogólnopolskim czasopismem "Biblioteka w Szkole"

Dzięki współpracy z czasopismem działania podejmowane przez bibliotekę promowane są na terenie całego kraju.

• W 2005 r. w 9. numerze czasopisma ukazała się relacja z obchodów organizowanego na forum szkoły Międzynarodowego Dnia Bibliotek Szkolnych. 
• W listopadzie 2005 roku w wersji internetowej czasopisma www.bibliotekawszkole.pl opublikowano prezentację multimedialną dla maturzystów ("Opis bibliograficzny stosowany w bibliografii załącznikowej"), której współautorką jest nauczyciel bibliotekarz szkoły. Prezentacja do dzisiaj wykorzystywana jest przez wiele szkół w Polsce na lekcjach z maturzystami.   
• W kolejnych latach w wersji internetowej czasopisma zamieszczono gazetki, które opracowano na potrzeby promocji czytelnictwa w szkole ("Ryszard Kapuściński, książę reportażu" oraz "Wieczerza wigilijna. Tradycje ludowe").