Sytuacja, w jakiej się nieoczekiwanie wszyscy znaleźliśmy z powodu pandemii koronawirusa, pokazała wyraźnie, że życie jest nieprzewidywalne i nie da się go zaplanować.

Człowiek często myśli, że nad wszystkim panuje i wszystko od niego zależy, a tu nagle (choć ponoć naukowcy od dawna ostrzegali) pojawia się nowy wirus i okazuje się, że tak naprawdę to się temu człowiekowi tylko wydawało, że wszystko może.

W szczególnie trudnej sytuacji są uczniowie klas ósmych szkół podstawowych i ostatnich klas szkół ponadpodstawowych, którzy nie wiedzą czy, kiedy i w jakiej formie odbędą się egzaminy, które zazwyczaj były ich przepustką do dalszej edukacji i kolejnego etapu życia, tak pięknie przecież wcześniej zaplanowanego. Ciężko jest także uczniom pozostałych klas, nauczycielom i rodzicom. Wszyscy musimy się odnaleźć w nowej rzeczywitości, z którą radzimy sobie lepiej lub gorzej.

Najgorsze jest jednak chyba to, że nie wiemy, kiedy to się skończy. Życie szkoły regulują przecież zawsze jakieś terminy: sprawdzianów, kartkówek, zaliczenia semestru, egzaminów, końca roku,  przerw świątecznych, ferii zimowych i wakacji. No i dzwonki! Zawsze ktoś czy coś czuwa nad tym, zeby wszystko przebiegało wedle z góry ustalonego harmonogramu, a od nas zależy tylko, czy się dostosujemy i popłyniemy z tym narzuconym z góry prądem. Brak określonego horyzontu czasowego sprawia, że się gubimy: nie wiemy, co jest ważne, boimy się przyszłości, nie umiemy planować sami naszego czasu, nie umiemy pracować samodzielnie, ba!, niektórzy w ogóle nie umieją pracować. Wielu uczniów nagle przekonało się, że trzeba było jednak chodzić do szkoły zgodnie z planem, nie uciekać z kartkówek czy sprawdzianów i nadrabiać zaległości w wyznaczanych terminach, bo nie wiadomo, jak i kiedy zakończy się ten rok szkolny.

Smutne jest także to, że nie dane będzie nam, nauczycielom i współuczniom, osobiste pożegnanie się z uczniami klas trzecich. Dziwnie kończyć w taki bezosobowy, zdalny sposób pewien etap życia.

Życzę nam wszystkim dużo zdrowia, wytrwałości i umiejętności poukładania sobie wszystkiego w głowie. Żeby ten cały dziwny czas izolacji był jednak po coś i uczynił nas lepszymi ludźmi.